De tussenstand

“De keuze is reuze”, een reclame leus uit de jaren 80 van woninginrichter Piet Klerkx. Als ik mijn stukje voor de tussenstand voorbereid, bedenk ik een onderwerp waarvan ik denk dat dit nu even ons aller aandacht verdient. En dan lukt het altijd wel een keuze te maken. Maar dit keer is, zoals gezegd, de keuze reuze. Zomaar een greep: vrijwilligers, kampioenen, afscheid, feest en fakkels, volle tribunes. Maar gauw beginnen in een volstrekt willekeurige volgorde.

Een nieuwe zeer actieve en betrokken groep die er onder andere voor zorgt dat onze jeugd op zaterdag onbezorgd kan voetballen wilde iets doen voor onze vrijwilligers. Het doel was tweeledig: waardering laten blijken en een impuls om nieuwe mensen bij de club te betrekken. Het was een geweldige middag. Lekker drankje, heerlijke hapjes (met dank aan Kees en Sylvia). En vooral blij met de grote opkomst! Het feestje sloot naadloos aan bij het feest dat zich buiten afspeelde. De sfeermakers hadden tegen Zuidland kunnen oefenen en dus werden in de kampioenswedstrijd de fakkels en vuurpijlen met Zwitserse preciezie afgeschoten. En zoals afgesproken alles keurig weer opgeruimd. Voor zo’n 1.000 toeschouwers was het natuurlijk appeltje eitje voor de mannen van Bas&Nas om de schaal binnen te halen. Jan Rosenthal was door de spelers gevraagd de kampioensschaal uit te reiken. Ook voor Jan een bijzonder moment. Gevolgd door een geweldige ontlading op het veld en nog lang in Vlaardingen. Weet je wat ik nu ook zo leuk vind? Ik werd me dat pas bewust toen ik het verslag in het AD las. In korte tijd zijn er twee termen aan de VFC woordenschat toegevoegd: Kwekkerdome en Vak T. Inmiddels net zo ingeburgerd als onze “ voor onze geel en zwarte kleuren”. Ons club lied beleeft een revival van jewelste.

Op zondag lekker naar zondag 1 kijken. Zij speelden hun laatste thuiswedstrijd van dit seizoen. Die werd aangegrepen om een paar spelers een mooi afscheid te geven. Jasper Jongejan werd nadrukkelijk in het zonnetje gezet en Rob Robbemond sprak prachtige woorden die bij menigeen een brok in de keel bezorgde. Heel mooi. Net zo mooi als de opkomst van de teams met al die kleine kinderen. Laakkwartier was zo sportief mee te werken om al die onderbrekingen mogelijk te maken. En heel mooi was de erehaag die onze spelers maakten, zodat Anne, Denilson en Tim onder luid applaus het veld verlieten. Ook voor hen was het hun laatste thuiswedstrijd voor VFC. Gelukkig zien we de anderen volgend jaar weer gewoon op zondag acteren.

De keuze was reuze. Maar wat dit weekend mij vooral zo emotioneerde, de blijheid en trots die ik zag. Trots op je club met die geel en zwarte kleuren.

Jan Stijger