Een kamerbreed tapijt, het eerlijke verhaal.

“Ik wil op mijn kop een kamerbreed tapijt” zong de populaire Engelse oud trainer van o.a. Haarlem, Sparta en Go Ahead. Was getrouwd met VARA omroepster Elles Berger. Barry was niet vies van het zoeken naar mediaaandacht. Nog steeds wordt zijn actie met de roltong naar George Kessler bij de wedstrijd Haarlem- AZ met enige regelmaat op tv vertoond.

Het carnavalsliedje uit 1980 was een parodie op mannen die hun gebrek aan hoofdhaar trachten te verbloemen middels een toupet. Nou, als er ook maar iets duidelijk zichtbaar is, zijn dat mannen met een toupet. Daar hoef je geen Leco van Zadelhoff of Mari van de Ven voor te zijn om dat te zien.

Tegenwoordig zie je het tegenovergestelde: kale koppen zijn in. Maakt niet uit of jouw zwerende puisten tussen de glimmende hoofdhuid zichtbaar zijn. De leuze “Met kaal maak je het helemaal “ lijkt voor boven en onder de trend te zijn. Ach, doe vooral waarbij je je prettig voelt.

Maar ook in ons voetbalwereldje heeft het kamerbrede tapijt letterlijk voet aan de grond gekregen. Ondanks dat iedereen het liefst op natuurgas wilt spelen. 

Vrijwel alle amateurverenigingen hebben het natuurgas al dan niet vrijwillig verwisseld voor kunstgras. Logische keuzes, ondanks dat de haast goddelijke reuk van een pasgemaaid voetbalveld gelijk staat aan de geur van Dolce &Gabbana, Hugo Boss, Calvin Klein. Het is een zakelijke afweging, meestal door de gemeente gemaakt als zijnde eigenaar en beheerder van de sportaccommodatie.

Het kamerbrede tapijt heeft ook bij VFC zijn weg gevonden. Op twee van onze velden liggen al vele jaren goed onderhouden kunstgrasvelden. Veld 3 is nog gezegend met echt gras. Gezegend is niet het juiste woord. VFC doet al ruim 10 jaar moeite om ook daar kunstgras te krijgen. Echter , alle pogingen hiertoe hebben geen positief resultaat opgeleverd. Er is veel gelobbyd bij de lokale politieke partijen. Veel begrip en waardering voor VFC. Maar op waardering kan je niet voetballen. 

Als metafoor is het derde veld de kale kop waar het kamerbrede tapijt hoog nodig op moet. Halverwege het seizoen is het al dusdanig slecht, dat enkelblessures optreden vanwege de oneffenheden in het veld. Alle argumenten voor het vervangen van deze grasmat zijn al gewisseld met betrokken partijen. En telkens is er wel een reden om de daarvoor benodigde financiën niet vrij te maken in de gemeentelijke meerjarenplanning. Waar voor andere voetbalverenigingen wel geld beschikbaar wordt gesteld en daar zullen ongetwijfeld goede redenen voor zijn, staat VFC wat dit betreft achter in de rij. 

Politieke kopstukken hoor je vaak bij verhitte discussies zeggen: “Dit is het eerlijke verhaal” of “ u moet wel het eerlijke verhaal vertellen.”

Wel bij deze het eerlijke verhaal.

VFC  had het derde kunstgrasveld zo goed als binnen. En toch ging het fout. De toenmalige hoogste sportambtenaar vond het nodig de voorzitter van CWO te vragen of die er bezwaar tegen maakte. Een heel rare insteek. Maar die ging accoord mits VFC niet groter zou worden. Nou dat is duidelijk. Drie velden blijven drie velden ongeacht de ondergrond. Van capaciteit vergroting was geen sprake.

Tussen het accoord en de daadwerkelijke goedkeuring door de gemeenteraad zijn er kennelijk ineens andere inzichten ontstaan.

Door bezwaren en stevig lobbyen van de toenmalige voorzitters van Zwaluwen en CWO zo vertelde de betrokken ambtenaar,werd het oorspronkelijke voorstel van de gemeente ingetrokken. Beide verenigingen waren bang dat het kunstgrasveld ten koste van hun ledenaantal zou gaan. De grootste onzin natuurlijk. VFC zit al jaren aan zijn maximale speelruimte, met of zonder kunstgras. Maar we willen wel alle leden dezelfde faciliteiten bieden. Voor zover het eerlijke verhaal.

Ik gun alle verenigingen alle faciliteiten die zij nodig hebben om hun kluppie draaiende te houden. Maar de verhoudingen zijn af en toe zoek. Er zijn significante verschillen tussen de Vlaardingse voetbalclubs. Zeker als je kijkt naar het aantal voetballende leden en de beschikbare velden. Ieder beroept zich op de eigenheid en cultuur die zij vertegenwoordigen. En terecht. VFC is een grote vereniging met ook een grote positieve impact op het Vlaardingse voetbalgebeuren. Dan verwacht je ook dat die positiviteit en waardering eens omgezet wordt in daden: het derde kunstgrasveld! Of is geen woorden maar daden alleen een Rotterdams dingetje?

Het is uiteindelijk de politiek die beslist waar en in welke volgorde de sport-financiën aan besteed worden. Ik hoop dat ons bestuur onverminderd zich blijft inzetten om deze lang gekoesterde wens te realiseren. Het is geen luxe, maar noodzakelijke aanpassing. 

Waarom ruim 10 jaar na dato dit verhaal?

Omdat het maar duurt en duurt en duurt en duurt en duurt.

G. Kwek