Komt een man bij de dokter 

“Een dag niet gelachen, is een dag niet geleefd.” Met deze zin eindigde de onvergetelijke Hans van Vliet (r.i.p.) zijn radioprogramma’s op Radio Rijnmond. Hilarisch, plat en ordinair. You love it or hate it.

Humor is voor sommige mensen een manier van (over)leven. Galgenhumor, zwarte humor, flauwe en slappe humor, spottende humor, Engelse humor, droge humor, platte humor, enz.

Een apart fenomeen is de voetbal humor. Een door de doelgroep zelfbenoemde categorie. Ook de enige in zijn soort. Hockey of tennis humor zou makkelijk moeten kunnen concurreren met de voetbal humor. Maar de dames en heren van stick en racket houden hun humor, als die er al is, voor zichzelf. 

Als voorbereiding op dit onderwerp is Google geraadpleegd onder de zoekterm “voetbalhumor”. Een aanrader voor de liefhebber.

Grofweg kan je deze  humor in een drietal verschijningsvormen onderscheiden: de kleedkamerhumor, het toezingen, de verbale uitingen.

De kleedkamerhumor is de oudste vorm. 

Het uit zich veelal in haast puberachtige “grappen": knopen in kledingstukken, de binnenkant van iemands (voetbal)schoen met shampoo of erger vullen, spullen verstoppen, iemand opsluiten, enz. De streken die onder de douche worden uitgehaald, laat ik aan je eigen fantasie over. Maar die gaan heel ver. Kortom, kleedkamerhumor is een onschuldige, platte manier om iemand te grazen te nemen of gewoon lol te trappen. Heeft zichzelf niet overleeft, lijkt het. Of blijft dit het geheim van de kleedkamer?

Het massaal toezingen van een speler, de scheidsrechter of de tegenstander vraagt de nodige creativiteit. 

Op meestal bekende melodietjes worden leuke, soms krenkende teksten in koor gezongen. Een goed voorbeeld is het massaal toezingen van scheidsrechter Bas Nijhuis 🎼  “En je moeder is een hoer”.🎼  Geen hoogstaande tekst.

Op de vraag wat Nijhuis zelf hiervan vond, was zijn antwoord: als 50.000 mensen dat zingen, zal het wel waar zijn. Over relativeren gesproken.

Bedoeling is niet alleen grappig te zijn,maar ook de tegenstander of iemand uit zijn evenwicht te brengen. Soms zijn de teksten beledigend, maar zijn vaak gewoon een amusante toevoeging bij de wedstrijd. 

Tot slot de verbale uitingen. 

In grote lijnen komt dat overeen met het zingen, alleen wordt het geroepen door een kleinere groep of zelfs een enkeling. Helaas is hier vaker sprake van ongewenste verwensingen uit teleurstelling of frustratie. De rol van alcohol is hierbij een niet te verwaarlozen factor. Vanuit de veiligheid van de groep gaat men los en de groep corrigeert niet. Volwassen mannen, vaak ook nog vaders van jonge kinderen, gaan volledig uit hun bol. Je bent geneigd dit gedrag te wijten aan een beperkte intelligentie. Niks is minder waar. Opleiding, baan of zelfstandige ondernemer het maakt niet uit. Niet geremd door enige relativering of gene roept men van alles. De poging dit met voetbalhumor te associëren is natuurlijk niet houdbaar. Een beetje vergelijkbaar met “voetbal is emotie” uit een van mijn eerste stukjes.

VFC mag zich bij de thuiswedstrijden verheugen op een trouwe supportersschare. Daarnaast weten vele echte voetballiefhebbers het Kwekkerdrome te vinden, waardoor de tribune altijd goed gevuld is. De harde kern van onze supporters bestaat min of meer uit twee groepen. 

De jonge en meest luidruchtige aanhangers groeperen zich op het bordes ter hoogte van de middellijn. En vuren vanaf daar hun aanmoedigingen in diverse vormen af op het team, de tegenstander of scheidsrechter. Veelal is de grensrechter als die aan de voor hem verkeerde kant staat de Sjaak.

Op het terras verzamelen zich wat ik gemakshalve “the old boys” noem. Een verzameling vrienden voor het leven die daar tijdens de wedstrijd de nodige aanwijzingen naar de spelers en scheidsrechters  doen toekomen. Zij vinden dat zij recht van spreken hebben op basis van geweldig prestaties uit hun voetbalverleden. Dream on, zou ik zeggen.

Allemaal met als doel het team te ondersteunen met hun verbale uitingen. Het is vaak balanceren tussen creatieve humor en het niet overschrijden van wat nog binnen de grenzen van fatsoen ligt. Voor VFC zijn het in ieder geval mooie uithangborden. De wedstrijd tegen Cion is daar het beste voorbeeld van. Dat ging bij wijze van spreken de hele wereld over als “ zo kan het en zo hoort het”.

Laat vooral humor en voetbal hand in hand blijven gaan. Het levert dat beetje relativering op dat onze geliefde sport hard nodig heeft. 

G. Kwek